Skoki i piski

Niewiele jest osób, które widziały moją czystą radość. Bo mimo że jestem pozornym ekstrawertykiem i na arenie czuję się dobrze, a przy ludziach nie jestem zazwyczaj skrępowana, tę czystą radość zostawiam dla niektórych. Bardzo niektórych. Tylko specjalny rodzaj bliskości pozwala mi cieszyć się jak dziecko. Otworzyć na tyle, żeby to wyzwolić. Jestem wtedy piękna. Porywam. Błyszczą mi oczy i po prostu skaczę i piszczę, czując że inaczej tej radości nie wyrażę :) Wywołać ją może śliczny widok, który mnie przepełni. Prezent od serca, który wywoła moje wzruszenie. Chwila, która chcę, żeby trwała wiecznie. Czy po prostu obecność osoby, którą kocham. Wtedy są piski i skoki i wtedy czuję. Wtedy jest dopieszczona Asiunia, a nie ma lepszych widoków niż szczęśliwe dziecko. I jeszcze jedno. Wtedy czuję zapachy, którymi mogę się odurzać. A od długiego czasu ten rewir doznań jest dla mnie zamknięty. Czekam aż odzyskam stracony węch. Oby nie był stracony bezpowrotnie.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej