Kiedy rozdarte staje się połączone


Ofelia

Ach, długo jeszcze poleżę 
w szklanej wodzie, w sieci wodorostów, 
zanim nareszcie uwierzę, 
że mnie nie kochano, po prostu. 

M. Pawlikowska - Jasnorzewska 


Tak, jakbym zanurkowała. Głęboko, mocno, na wstrzymanym oddechu. Od jakiegoś czasu odnajduję spokój na wydechu, wytrzymuję nawet dwie minuty wykorzystując powietrze nagromadzone w ciele. To jak free diving. Bez sprzętu, tlenu, mieszanki. Z zaufaniem tylko do siebie. Poszło na dno. Szlam się chciał przykleić do moich zgrabnych nóżek, ale jestem w wodzie, a ona czyści. Nie pozwala mi skleić się z brudem, on jest, ale woda obmywa moje ciało, oczyszczając je, kojąc, stabilizując. I widzę siebie, jak wypływam. Opieram dłonie o krawędź pomostu i wyciągam głowę, ramiona, piersi, brzuch. Wyprostowana, z twarzą ku słońcu. Ofelia umie zmartwychwstać, wypłynąć nie siłą wyporu, ale siłą ukrytego oddechu, ruchów rąk i stóp. Jestem piękna, żywa, z tą całą przyjętą prawdą, po którą trzeba było sięgnąć aż tam, na bezdechu, na granicy przytomności. Odpycham się dłońmi od drewna pomostu, w górę, ku życiu. Wstaję, ale czuję, że wcale nie muszę iść. Siadam, nogi zwieszone z podestu sięgają wody i delikatnie ją muskają. Czy to ta rzeka, gdzie kiedyś gepardzica tyle widziała? Nie, przecież to jezioro. Ale woda to woda. Ona pamięta. Widzę ją, idzie swoim kocim krokiem ku mnie. Myślałam, że będzie się czaić w zaroślach. A ona? Przychodzi i siada obok. Widzę jej centki, pierwszy raz tak blisko. Jest mała! Jak większy kot! Dlaczego zawsze wydawała mi się taka duża? A może po prostu zmniejszała się z każdym krokiem podchodząc teraz do mnie? Bym ja rosła. Ta Ofelia, która umiała wyjść, przegląda się swojej prawdzie w wodzie, głaskając leżącą na jej mokrych kolanach niewielką, nigdy niechowającą pazurów gepardzicę. Słychać, jak kociak mruczy z zadowolenia. Jest świt.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej