Czy siedząc wzrastasz i o odwadze patrzenia w oczy.


Kwarantanna, pustynia, izolacja. Siedzisz w niej i nie jest szczęśliwie, ale jest bezpiecznie. Bo to już znasz i możesz tłumaczyć sobie, że twoje życie jest samotne, bo jest wirus, bo masz dużo pracy czy inny chwyt marketingowy twojego umysłu. Szczególnie, gdy dobrze wiesz, co cię czeka po wyjściu. Tamto też przecież znasz. Wiesz, że tam nie ma żadnego cudownego świata. Że na razie nic takiego się nie wydarzy, co mogłoby cię na zewnątrz ciągnąć. Byłaś tam, przeżyłeś to. Wiesz, że znów będzie ten sam ból, identyczne frustracje i nie chcesz tej konfrontacji. Siedząc, możesz wzrosnąć. Rośliny się rozwijają, kwitną, nawet mogą dawać owoce, a przecież trwają w miejscu. Tyle że flora dostała korzenie. Człowiek dostał nogi i one chcą kroczyć, chcą przekraczać. I nawet po pustyni idzie się w kierunku oazy, wody, życia. Ale siedząc, masz jeszcze nadzieję, że może będzie tak, jak w marzeniach. Idąc natomiast przybliżasz się do prawdy. Gdy ją spotkam, nie uniknę spojrzenia w jej oczy. Czy wytrzymam jej wzrok? Czy ona wytrzyma mój?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej