By kości zostały rzucone

 
A jeśli nie wiesz przed czym uciekasz? Albo w ogóle nie wiesz, że to robisz?
Bo przecież nie czujesz ani smutku, ani złości, ani w sumie niczego specjalnego. Nie jest źle, jest często wesoło i po prostu z dnia na dzień. Ale jesteś w ruchu, zadaniach, działaniu. Jeśli nie, wjeżdża jakiś zagłuszacz, który przecież niby nim nie jest. Jeden drink, jakieś większe picie co jakiś czas w weekend, gadanie przez telefon, esemesy, sprzątanie, bieganie, co tam chcesz. Może yt, może ig, może Netflix. Ale to moje, zwykłe życie! Moje wino, moja wóda, mój sport. Moja wina, moja ułuda, mój czort. To, co w elementach tworzy twoją codzienność może być trwaniem w tu i teraz, a może być ucieczką. Weź je do ręki, część po części i rzuć te kości po stole. Niech się drinki toczą na podłogę, sporty pod biurko, niech filmy wlecą pod łóżko. Nie można wyjąć? To odmów sobie tego elementu swojej układanki. Przez wieczór, dzień, tydzień. I zobacz, co przyjdzie. A może przylezie lub przypełznie. Wtedy zdziwisz się, jak bardzo daleko (nie) udało ci się uciec.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej