Przekorna pokora

Pokora w stosunku do swojego poziomu rozwoju pozwala nam się w nim nie zatrzymać. Ostatnie dni skonfrontowały mnie z miejscami, gdzie mam co robić. I będę! Nawykowe reakcje utrwalone gdzieś tam w ścieżkach neuronalnych, które powodują, że boli mnie to, co boleć wcale nie musi, że mózg odczytuje zagrożenie, gdzie go nie ma, że lęk czai się po skórą i chce nią zawładnąć. Ale ja biorę teraz szczotkę i przesuwając nią po tej skórze mówię do niej, że to ja jestem jej panią. I że widzę to wszystko, co się pod nią kłębi. I że tulę siebie w tych niedoskonałościach, w tych momentach na kolanach, kiedy wcale nie jestem w pełni. Kiedy jest tylko cząstka mnie, kiedy nie ma przestrzeni pomiędzy bodźcem a reakcją, kiedy mała Asiunia boi się straty zainteresowania i wskakuje w stare buciki, które są już o kilka numerów za małe. I klęcząc, taka nie na wznoszącej, widzę więcej, bo jestem bliżej ziemi, bliżej swoich stóp, a to one gruntują. Głowa uniesiona wysoko daje moc przestrzeni i śmiałych planów. Głowa pochylona pozwala przyjrzeć się palcom, które wyciągają z gruntu inną siłę. Solidną, integrującą, odżywczą. Biorę to i nie podnoszę przez chwilę głowy. Bo tylko tak mogę go zrobić. I patrzę na niego. Patrzę na swój kolejny krok.