Zatrzymać strach rytuałami

Rano wstałam i postanowiłam wrócić do moich wszystkich rytuałów, które jakoś spanikowały w ostatnich dniach. Zaczęłam więc od mojej chrześcijańskiej mantry, dołożyłam płukanie buzi olejem, potem klasycznie woda z cytrynką i poranne rozciąganie ciała. Uspokoiła mnie chwila modlitwy. Takie słowa westchnienia z poczuciem, że z jakiegoś powodu to moje bardzo reorganizujące się życie dostało jeszcze zewnętrzną, konkretną reorganizację. Śniadanko z synkiem i okazało się, że jakoś to wszystko idzie, budujemy swoją codzienność, będzie inaczej, ale kotwiczę się w tym, co dobre i stałe. Plany są bardzo szeroko zakrojone :D nie wiem, czy czasu wystarczy na to zaplanowane sprzątanie i pisanie :) komputera brak, więc będę pisać w zeszycikach. A dla Was tutaj. Siadamy zaraz do matmy i polskiego, odcinamy się od newsów, złej energii, kontynuujemy praktykowanie wdzięczności i po prostu dajemy sobie tyle miłości, ile się da!!!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej