Bólowe zaklęcie

Gdy przychodzi ból, ale ten z tych największych, ten dotykający do samej istoty Twojego człowieczeństwa, chcesz uciec. I byłoby najłatwiej. Na chwilę. Ale jeśli masz już doświadczenie w tym uciekaniu i wiesz, że po każdej ucieczce jest tylko gorzej, siadasz. On jest i Ty jesteś. On boli, bo taka jego natura, Ty żyjesz, bo taka Twoja. Mija godzina, dzień, noc, tydzień. Jest bezsens. Jest sens. I potem znów bezsens. Siedzisz, a potem wstajesz i znów siadasz. Nie wiesz dlaczego. I pewnie się nie dowiesz. Nie wiesz, bo na to jak jest, złożyło się tyle czynników, złożyły się tysiące słów, tych wypowiedzianych i tych, które nie wybrzmiały. Tych mówionych do Ciebie, kiedy miałaś malutko lat i tych mówionych niedawno. Przekleństw, pogard, lekceważeń. Zapewnień, obietnic, zaklęć.
Napisz głęboko w sercu zaklęcie, które pozwoli Ci uwierzyć, że bezsens ma sens.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej