Kiedy ucho nie słucha

Nie słuchamy siebie. A przynajmniej ja nie  słuchałam. Kiedy przechodziłam mój pierwszy kryzys doszłam do całkiem sensownych wniosków i nawiązałam dość bliski kontakt z sobą. Ale cóż... Nie posłuchałam, bo chciałam szybko i żeby tak nie cierpieć. Wiesz, że już wtedy czułam, że chcę czegoś więcej niż tylko nauczać? Że to mnie jakoś ogranicza, że mogę przecież swoją pasję do pisania wykorzystać. Napisałam więc książkę. Nie miałam pojęcia co jeszcze bym mogła, więc robiłam to, co umiałam, ponad siły, ponad wytrzymałość. Które się skończyły. Skąd wiem, że wtedy już wiedziałam? Z mojego pamiętnika z tamtego okresu. Dziś odnalezionego. Dlatego warto pisać, ale i potem czytać siebie. Żeby trzymać kurs. Ja odbudowująca siły i zbierająca się do lotu, wiem, dokąd chcę podążać. Wiem, że już wtedy chciałam spróbować szyć i tańczyć. I pisać tak, żeby choć jedna kobieta poczuła : nie jestem w tym sama. Pisz i czytaj siebie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej