Kiedy chmury




Są dni dna. Psychika odmawia wsparcia, lęk przytłacza, ciało nie współpracuje. Nie wiem, czy przeżywasz teraz taki trudny, niespokojny czas, ale jeśli tak, to pisz. Weź ulubiony długopis lub pióro, poczuj, czy możesz gładko nim prowadzić po papierze. I napisz to wszystko. Nie w sms do koleżanki. Niech papier to przyjmie. Jest cierpliwy i uczy cierpliwości. Nie naciska, po prostu jest i czeka, aż zechcemy czegoś więcej, czegoś prawdziwszego, czegoś czego się boimy, ale zarazem pragniemy tego całym sercem! Czasem trudno nam powiedzieć pewne rzeczy, sami przed sobą wstydzimy się tego, co tak naprawdę krzyczy w nas. Łatwiej jest znaleźć słowa, jeśli możemy skupić się nad papierową materią, tuszem, kolorem i własnym pismem, które jest takie nasze, organicznie oddające naszą osobowość. Bazgroły, kaligrafowane,  klufony. Nieważne. Są Twoje. Niech oddadzą Twój stan i niech będą... kochane.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Życie na szpileczkach

Obraz
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
Czytaj więcej

Bezpieczna przestrzeń pisania

Obraz
Bierzesz długopis albo pióro, otwierasz jakiś przepiękny notes, kupiony specjalnie do prowadzenia dziennika i zaczynasz pisać. Słowa płyną, nie nadążasz za tym, co wychodzi z Ciebie, ręka zaczyna szybko boleć. W pewnym momencie wiesz, że już wszystko jest tam, na kartce, a Ty czujesz ulgę i z radością wracasz do rzeczywistości, wolna_y, bez bagażu, który przed chwilą jeszcze dusił i pętał. Hmmm... Gdyby tak to wyglądało, każdy pisałby codziennie i gabinety terapeutyczne nie byłyby pełne. Pisanie, choć może wzmacniać, rozwijać, a nawet leczyć, nie jest cudownym remedium i co więcej, jak każde działanie, które może dotknąć traumy lub wyzwolić zalewające nas emocje, wymaga ostrożności w tym zakresie. Podchodząc do siebie z czułością, nie będziemy się forsować. Wymaga to jednak kontaktu ze sobą. Bez niego możemy nie zauważyć tej cienkiej linii. Dlatego z pomocą przychodzą "kontenery bezpieczeństwa", jakimi mogą być limitowanie czasu pisania lub określanie z góry jego objętości. O...
Czytaj więcej