Pisanie w naturze wbrew naturze ;)
Życie na szpileczkach
Jak to jest słyszeć wciąż powątpiewanie w prawdziwość twoich twierdzeń i śmiech, kiedy dzielisz się swoim sukcesem, który jest maleńkim kroczkiem, ale dla ciebie przełomem? Trudno. To doświadczenia raniące najgłębiej, bo podważające twoje jestestwo. To przeżycia, które powodują, że sama zaczynam na ułamek sekundy wątpić w diagnozę napisaną przez endokrynolożkę i moje kamienie nerkowe. Bo przecież ja zawsze panikuję, jeśli chodzi o zdrowie i pewnie wydaje mi się, że jestem chora, a to tylko objawy w mojej głowie. Biegnę wtedy po wypis ze szpitala, po wyniki badań, pieczątki, doktor nauk medycznych to podpisała, a tu logo przychodni i z przejęciem godnym czterolatka pokazującego swoje dzieło macham tym przed oczami wątpiących. No i tak, ja panikuję, bo moje ciało dostarcza mi adrenaliny objawami cały czas, ale życie w międzyczasie zsyła dolegliwości, które są opisane w podręcznikach. Z wyników badań aż można poczuć powiew dumy. Tym razem naprawdę! Nie dziw się, że nikt ci nie wierzy, tyl...
:-*
OdpowiedzUsuńMoim zdaniem wszystko co nas otacza, co daje nam jakiś zewnętrzny bodziec, wpływa na to co czujemy w środku, a to co czujemy w środku wpływa na to co wyjdzie spod naszej ręki. Jestem chyba przedstawicielem "starej szkoły" i dla mnie zwykły kawałek papieru i długopis wygrywa z technologią, chociaż w pracy niestety używać komputera muszę :)) Jeśli chodzi o te bodźce zewnętrze to również natura nastraja mnie pozytywnie i może nie wychodzi spod mojego pióra 5 tekstów tygodniowo,ale jeśli już wychodzi to w formie takiej, której nie zje mi żaden wirus czy awaria dysku w komputerze:) obawiam się jedynie moli, chyba że one nie atakują papieru, a tylko na nie zganiamy wszystkie złe rzeczy, które dzieją się w naszych szafach:)pozdrawiam W... :)
OdpowiedzUsuńOj tak ❤️ Papier jest cierpliwy...i to co na papierze, można dotknąć, powąchać, po prostu poczuć. Ma charakter. Charakter pisma i piszącego :)
Usuń